یک لحظه همه‌جا برایم عوض شد. دیگر در این عالم نبودم؛ اصلا من خودم نبودم. از صحنه‌ای که می‌دیدم، ماتم برد. قبر در برابر چشمانم اتاق بزرگی شد با نورافکن‌های زیبا و نورانی. اتاق پسرم گلستانی بود پر از گل‌ها و سبزه‌های زیبایی که دیگر هیچ‌وقت نظیر آن‌ها را در دنیا ندیدم. خدا می‌خواست نه بترسم و نه آن لحظه بقیه را از موضوع آگاه کنم؛ انگار خدا دلم را وسعت داده بود و می‌خواست جایگاه اسحاق را نشانم دهد که آرام بگیرم و اشک نریزم. خم شدم به طرف قبر و آهسته گفتم: «شفاعتم رو بکن عزیزِ دلِ مادر!»